House for sale

Mijn geboortehuis staat te koop, hoor ik. Dan is het wis en zeker te bekijken via een makelaarssite. Met een paar klikken staat het op mijn beeldscherm. Het vooraanzicht is net als toen ik daar een half leven geleden nog woonde: een grote twee-onder-een-kap woning met een enorme kap die als een hoed over de buitenmuren huift – typisch jaren dertig. Dat is een gewild segment op de woningmarkt, maar het huis deelt daar in de malaise, want het blijkt al dik twee jaar in de aanbieding.

   Op naar de foto’s. Huizensites hebben een nieuw soort voyeurisme geschapen, want zodra een woning te koop staat op internet, kun je er ongegeneerd virtueel doorheen wandelen. Bijvoorbeeld door het huis van die lui verderop uit jouw straat, die zo op zichzelf zijn dat niemand uit de buurt er contact mee krijgt. Ze blijken nog de orginele kamers en suite te hebben. De keuken is wel erg jaren-zestig. En hun slaapkamer, de hoofdprijs voor de huizenvoyeur, is een giller. Die commode! Die sprei!
    Enigszins beducht betreed ik virtueel mijn ouderlijk huis. Aanvankelijk begrijp ik niets van de foto’s. Tot ik uit de beschrijving leer dat de benedenverdieping ingrijpend is verbouwd en nu over twee woonkamers beschikt: volgens de makelaar ‘een perfecte mogelijkheid om een praktijk of kantoor aan huis te voeren’. Jammer van een stuk achtertuin, waar ook nog eens een garage in is gebouwd.
   De oude, eenvoudige eetkeuken is gepromoveerd tot een foldergeval inclusief kookeiland. De voor- en zijtuin van mijn vader met al zijn begonia’s, rozen en petunia’s, de tuin waar hij zoveel werk van maakte, die is wegbetegeld ten behoeve van parkeerplaatsen. En de romantische zolder van vroeger, een vrijwel lege ruimte met een hoog puntdak waar ik als jongen graag rondhing om avonturen bij elkaar te dromen, blijkt nu een keurige ‘ruime slaapkamer met vliering en douchecel’.
   Ik lees nog dat het huis de afgelopen twee jaar bijna tienduizend keer  via internet is bekeken en dat maar één keer een bezichtiging is aangevraagd, wat ik sneu vind. Verder voel ik me enigszins ontheemd door al die veranderingen. Weinig rationeel natuurlijk, want de geschiedenis gaat voort: die laat zich niet ophouden door de herinnering.