Ik orden
mijn boekenkast en sta ineens met een biografie over Nescio in mijn hand. Op de
cover de bekende foto waarop de schrijver vanonder de rand van een elegante
hoed in een of andere verte staart.
Vermoedelijk staat hij te dagdromen,
bijvoorbeeld over een wandeling langs een rivier, omzoomd door rietkragen, met
aan de horizon de spits van een dorpskerkje. Aan zijn hand een jonge dame in
een ijl zomerjurkje met wijde hals, zo eentje waar een man niet te lang naar
mag kijken en toch de ogen niet van af kan houden. Of niet met een jonge dame,
maar met vrienden die net als hij de wereld nog eens zouden verbazen met hun
gedichten en schilderijen en die daar gloedvol over konden bomen.
Dat waren Nescio’s onderwerpen: wandelingen,
natuur, meisjes, vrienden. En hij schreef er kleine verhalen en
dagboeknotities over, met een pen die hij doopte in weemoed, schoonheid en
onbestemd verlangen. Een bron die nooit opdroogt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten