zondag 29 juni 2014

Moet je een noodlot maar accepteren?


In het blad UWV Perspectief ging het weer eens over acceptatie. Een onderwerp waarover het laatste woord nog niet geschreven is en vermoedelijk wel nooit geschreven zal worden. Het blijft namelijk actueel, want elk uur van elke dag trekt er wel iemand een noodlot en staat daarmee voor de vraag of en hoe die levenspech te verhapstukken valt.

Bij het UWV klinkt doorgaans de bekende positieve mantra, dat mensen met een beperking zich moeten concentreren op wat ze nog wél kunnen, in plaats van te simmen over wat er allemaal niet meer lukt; op die manier zouden ze hun verlies toch weer kunnen ombuigen in een succes. Maar in het genoemde artikel is de toon nu eens aangenaam genuanceerd. Zo wordt aangestipt dat al die succesverhalen verwarrend en storend kunnen inwerken op mensen die moeite hebben met hun veranderde positie in het leven. En dat de samenleving ten onrechte als norm stelt dat iedereen even hard loopt, zoals psycholoog Patrick de Lusenet het omschrijft.

De Lusenet definieert acceptatie als het herkennen er erkennen van je eigen grenzen. Dat is op het eerste gezicht mooi geformuleerd. Maar is het eigenlijk wel doenlijk: erkennen dat je niet meer kunt wat je kon? Een mens heeft behalve mogelijkheden en onmogelijkheden ook herinneringen, verlangens, dromen en gevoelens. Je verstand kan nog wel concluderen dat verlies nu eenmaal bij het leven hoort, maar in je buik en je ziel woelt het protest en schrijnt de rouw. Hoe dapper je ook probeert in het hier en nu te leven, je verleden laat zich niet ontkennen, het hoort evenzeer bij je, want het heeft je gebracht tot waar je kwam. In feite is het realistischer, aandacht voor je verlies te hebben, dan het weg te redeneren alsof het verlorene ineens van weinig waarde was.


Neemt niet weg dat je wel iets moet bedenken als je panne krijgt op je weg door het leven. Wat valt er te repareren? Is er een alternatieve route? Kan het in een lagere versnelling of met een nieuw stuur? Realisme en creativiteit, daar komt het op aan als zich onverwachte situaties aandienen. Een hele klus, die niet iedereen even vlot afgaat. En dat zouden de positivo’s nou eens moeten accepteren.

1 opmerking:

  1. Ik kan mij helemaal vinden in deze blog die ik las als column op MSWeb. Te vaak wordt gezegd dat iemand niet moet terugkijken naar dingen die zij/hij niet meer kan doen, maar beter een positieve opstelling kan innemen en de dingen koesteren die nog wel lukken en waaraan plezier wordt beleeft. Voor een "rationeel denkend" en gezond mens helemaal waar. Zelf heb ik niet anders geredeneerd toen ik nog gezond was. Het besef van wat je in feite achterlaat komt pas wanneer door een ziekte of gebrek niet meer lukt wat je nog zo graag zou willen doen en wat voor je ziekte of gebrek normaal was om te doen. De cliché uitdrukking die nogal eens wordt gebruikt bij diverse vormen van tegenslag "als je maar gezond bent" krijgt dan een heel andere waarde. Het gaat vaak om simpele dingen die voor een gezond iemand vanzelfsprekend zijn. Het verleden laat zich inderdaad niet ontkennen al zou je dit soms graag willen.

    BeantwoordenVerwijderen