woensdag 26 augustus 2015

Een verscholen verrassing in Rotterdam


Twee dagen naar Rotterdam geweest en me weer eens gelaafd aan de kracht van de moderniteit. 
Toeristen – want dat waren we deze dagen – hebben een voorliefde voor oude steden, waar de eeuwen stilletjes tussen de kromme gevels hangen en elke straathoek een portie nostalgie oplepelt. Maar de eigen tijd biedt ook genoeg aantrekkelijks, daar getuigt Rotterdam wel van. De vele woon- en kantoortorens zorgen voor een Manhattanachtige sfeer die je elders in Nederland niet vindt. Daar staat krachtige stalen moderne architectuur tussen, zodat de hoogbouw er vaak ook nog eens top is. Iconen als Willems- en de Erasmusbrug, het CS, de Markthal, de Beurs en de Euromast voegen daar het hunne aan toe en maken Rotterdam tot een opwindend amalgaam van grootstedelijkheid. 

We lieten ons rondvaren over de Maas en langs de dokken en snoven de dynamiek en de ruimtelijkheid van een wereldhavenstad op. Toen we weer aan wal gingen, wenkte daar een groot terras aan het water, onder aan de Erasmusbrug met zijn kenmerkende, 139 meter hoge, knikvormige pyloon met sierlijke tuien. Op weg naar het terras moest je onder de brug door. Daar bleek een verrassing verscholen, want die onderkant was al even doordacht vormgegeven als de oneindig vaak gefotografeerde bovenkant. Er ontvouwde zich een wervelend spel van breedte- en dieptelijnen en krommingen en schuintes en vlakken, een geweldige compositie voor de enkele passant die het opviel en halt hield om het genietend in zich op te nemen. 

Ik heb er nooit over gelezen, dus ik weet niet hoeveel moeite architect Ben van Berkel zich getroost heeft voor de onderkant van zijn brug, maar dát hij er zijn best op heeft gedaan, is onmiskenbaar. Wat een goed idee, eigenlijk, om ook zorgvuldig vorm te geven aan aspecten van een object die niet in het oog lopen. Wie er dan pardoes mee wordt geconfronteerd, beleeft de kleine sensatie van een onverwacht cadeau, een toegift, een amuse-achteraf.


Zo zou het vaker moeten. De onderkant van een tafelblad blijkt zacht voor je knieën. Een bezemsteel geeft je als het ware een hand. Een verpakking maakt kusgeluidjes bij het openen. Een buggy lijkt ingeklapt op een speelgoedhondje. Kantoren met de heerlijkste trapleuningen. Huiselijke parkeergarages. De achterom als trots van de straat. Allemaal amuses, allemaal goed voor een glimlach – de wereld zou er een beetje van opvrolijken.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten