 |
Klopklopklopklopklop.
Klopklopklopklopklop.
Klopklopklopklopklop.
Klopklopklopklopklop.
Klopklopklopklopklop.
Klopklopklopklopklop.
Klopklopklopklopklop.
Klopklopklopklopklop.
Zo klinken mijn dagen nu al dik drie weken. Eerst dacht ik
dat een van de buren een lambrisering aan het spijkeren was en dacht ik er met een
paar dagen overlast vanaf te komen. Bij nader inzien bleek dat buurman alle
stuc van de muren van zijn woonkamer, gang en trappenhuis af stond te bikken. Met
hamer en beitel, klopklopklop, de godganse dag, af en toe onderbroken door een
boorhamer en een freesmachine, vandaag als ik het goed heb voor de 24ste
dag. Zonder aankondiging, toelichting of verontschuldiging, want daar is
buurman niet van. Het is zijn huis en hij doet wat hij wil; wie zich eraan
stoort, moet maar ergens anders gaan wonen.
Wonderwel raak ik er niet gedurig van uit mijn hum, maar er
zijn momenten dat de ontoerekeningsvatbaarheid nabij is. Zoals vanmiddag. Dan zit
ik grommend en met rollende ogen te broeden op tegenacties van de naarste
soort, zó gemeen dat ik het niet durf te beschrijven, want anders keren zelfs
de trouwste lezers zich nog hoofdschuddend van me af. Maar ja, tussen droom en
misdaad staan wetten in de weg en ook praktische bezwaren.
Maar nu heb ik toch iets bedacht. Ik open een bed &
breakfast voor té positieve mensen. Kunnen ze met hulp van de belendende
Familie Decibel hier komen ontblijen. Binnen 48 uur resultaat verzekerd. Wordt
waarschijnlijk vergoed door de ziekenfondsen. De naam van onze B & B heb ik
al: Huisje Godverdegodver. Voor logies dat klopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten