De onwijsheid komt met de jaren

De wijsheid komt met de jaren, zeggen ze. Maar zoals ik al eens eerder heb gezegd: ze zeggen zovéél. Volgens mij komt met de jaren ook de onwijsheid. Dat mag iemand zeggen op de dag dat hij 65 jaren op zijn conto heeft geschreven, het moment waarop, zoals iedereen weet, oudere jongeren ineens veranderen in bejaarden.

Zo word ik net als andere grijsaards verstrooider. Vanochtend dacht ik even dat ik 56 was geworden, tot Ingrid me uit de droom hielp en me stralend feliciteerde met de barre werkelijkheid. Vervolgens zoemden me op de smartphone de gelukwensen om de oren van familieleden, vrienden, vroegere collega’s en verse lotgenoten. Er kwamen ook felicitaties van mensen die ik sinds tijden niet had gezien of gesproken, zoals de derde van mijn negen hoofdredacteuren en een vriendin uit een vorig leven. Sommigen drukten me zowel per briefkaart als per Facebook als per sms aan het hart, wat me wel héél jarig stemde.

De dag begon met een cadeau gekregen eigentijds concert in een zaal van – kom, hoe heet-ie ook weer, van dat sloophout, laatst nog gezien in een tv-documentaire - Piet Hein Eek. met een hoofdrol voor een elektronisch instrument waar ik nog nooit van had gehoord en waarvan ik de naam maar niet wist vast te houden, al was het de moeite waard. Na afloop stapten we welgemoed in onze luxewagen, die al bijna net zo oud was als de eigenaar en die het uitgerekend op dat moment wel welletjes leek te vinden, althans niet meer startte. Drie kwartier later kwam de Wegenwacht ons redden van een wisse vriesdood. Verlichting vergeten, accu leeg. Vergeetachtiger word je óók met de jaren.

Weer thuis, kwam alles goed. Een stroom berichten. Ansichtkaarten. Het antwoordapparaat. Tulpen uit Amsterdam. Een gelukwens van een boom die sterk op een mooie vrouw leek, of andersom. Mexicaanse sombrero’s. Venlose perfietsiats. Een Portugees parabens para você. Dronken glazen. Ballonnen. Een stoet hiephiephieps. Ik werd er een beetje duizelig van. In de verte klonk een fanfare – kwam die me een serenade brengen? Daar dansten dansmarietjes de straat in, da’s waar ook, daar had ik ooit een bijlage over volgeschreven. Ik geloofde mijn ogen niet, want nu dienden zich wel vijftig vendelzwaaiers aan die het hun wapperende paarsblauwe dundoeken het hele straatje vulden. Er volgden acrobaten, jongleurs, potsenmakers, vogelaars en lilliputters met malle aapjes. Te veel om op te noemen, dus dat doe ik niet, maar lieve luitjes: allemaal zeer bedankt.